🕛 Wirusowe Zapalenie Skóry Zdjęcia

Wirusowe zapalenie wątroby typu B - zachorowalność Dla wielu osób WZW B jest synonimem szpitalnego zakażenia, ale jak się okazuje nie tylko w ośrodkach medycznych można się zakazić. Od początku lat 80 poprzedniego wieku zmniejsza się liczba zakażeń – głownie dzięki wprowadzeniu szczepień ochronnych oraz zwiększonej

Choroby wirusowe skóry – czyli jakie?Rodzaje wirusowych chorób skóry Opryszczka Brodawki skórne Jak pozbyć się brodawek na ciele?Choroby wirusowe skóry – Półpasiec Mięczak zakaźny – objawy i metody leczenia Choroby wirusowe skóry – czyli jakie? Choroby wirusowe skóry wywołują wirusy. Zazwyczaj są to objawy pojawiające się na kilka dni, np. w wyniku osłabienia organizmu. Do najczęściej występujących rodzajów chorób wirusowych możemy zaliczyć popularną wśród wielu osób opryszczkę, brodawki wirusowe czy ospę wietrzną. Rodzaje wirusowych chorób skóry Opryszczka Jest to jedna z przypadłości najczęściej występujących, a jej potoczna nazwa to “zimno”. Opryszczka pospolita jest to wirus umiejscowiony w zwojach nerwowych, a jego cechą charakterystyczną jest fakt, że osoba zakażona pozostaje nosicielem już do końca życia. Objawia się w formie pęcherzyków wypełnionych cieczą w okolicach ust i nosa. Skóra wokół pęcherzyka jest znacznie zaczerwieniona, a pacjent odczuwa swędzenie i pieczenie. Z czasem pęcherzyk zamienia się w strupek, aż do całkowitego zagojenia się. Opryszczka zazwyczaj utrzymuje się od kilku, do nawet kilkunastu dni. U niektórych pacjentów występują również takie objawy jak dreszcze, podwyższona temperatura, uczucie zmęczenia i osłabienia. W momencie, gdy znikają pęcherzyki, a po opryszczce nie ma śladu – nie oznacza to, że pozbyliśmy się wirusa na dobre. Opryszczka to choroba wirusowa której nie można całkowicie wyleczyć. W okresie, gdy nie wykazuje żadnych objawów jest “utajniona” w tkance nerwowej, gotowa do ponownego uaktywnienia się np. podczas osłabienia odporności, przeziębienia, intensywnego promieniowania UV itp. Jeśli pacjent zauważy po raz pierwszy charakterystyczne pęcherzyki znajdujące się w okolicy ust lub nosa powinien zgłosić się na wizytę do dermatologa. Po ocenie stanu skóry oraz wystawieniu diagnozy lekarz może polecić miejscowe stosowanie preparatów, które minimalizują objawy oraz przyspieszają proces gojenia. Niestety do tej pory nie znaleziono metody na całkowite wyleczenie, jednak dla osób, które mają spory problem z opryszczką zaleca się kurację antybiotykową, po której opryszczka występuje znacznie rzadziej. Brodawki skórne Brodawki pojawiają się najczęściej na stopach i dłoniach – są szczególnie uciążliwe ze względu na nieestetyczny wygląd, a dodatkowo powodują ból. Powstają w wyniku wirusa brodawczaka powodującego namnażanie się komórek skóry, które z kolei powodują powstawanie brodawek. Wpływ na występowanie wirusa brodawczaka ma przede wszystkim odporność organizmu oraz różnego rodzaju uszkodzenia skóry w okolicach stopy, dłoni, palców, czy kolan. Miejsca, które w dużym stopniu sprzyjają zakażeniu się brodawkami to baseny czy publiczne toalety. Co ważne, występowanie jednej brodawki przykładowo na dłoni może doprowadzić do rozprzestrzeniania się ich na całym ciele. Należą do niebezpiecznych zmian wirusowych na skórze, a niektóre z nich mogą prowadzić nawet do rozwoju nowotworu. Brodawki wirusowe występują w trzech rodzajach: Brodawki zwykłe – nierówna, szorstka powierzchnia o lekko ciemniejszej barwie niż skóra. Najczęściej pojawiają się na stopach i dłoniach, ale mogą pojawiać się na całym ciele, również pod płytką paznokcia. Brodawki stóp – ich najczęstsze miejsce występowania to podeszwa stopy, gdzie w wyniku ciężaru ciała powodują dyskomfort oraz ból, szczególnie podczas chodzenia. Brodawki płaskie – występują najczęściej w skupisku kilku, lub nawet kilkunastu grudek o lekko żółtej barwie – mogą występować na dłoniach oraz twarzy. Jak pozbyć się brodawek na ciele? Pacjenci, którzy zauważą na ciele brodawki powinni udać się na wizytę do dermatologa, aby uniknąć rozprzestrzeniania się na pozostałej części ciała. U osób, u których brodawki występują w pojedynczej liczbie lub nie są nasilone stosuje się preparaty zewnętrzne, które mają za zadanie hamować rozwój większej ilości brodawek. Jednocześnie zwiększają proces łuszczenia się naskórka w okolicy brodawki. Natomiast w przypadku osób o nasilonym rozwoju wirusa brodawkowatego stosuje się: chirurgiczne opracowanie zmian skórnych, krioterapię ciekłym azotem, elektrochirurgiczne usuwanie zmian brodawkowatych. Co ważne, wirus brodawkowaty jest bardzo podobny do opryszczki. Oznacza to, że wszelkie metody leczenia minimalizują jedynie objawy oraz niwelują występowanie zmian na skórze, ale nie wyleczą całkowicie wirusa z organizmu – tak jak opryszczki. Choroby wirusowe skóry – Półpasiec Półpasiec to wirus, który początkowo objawia się jako ospa wietrzna. Z czasem, po upływie kilku lub nawet kilkunastu lat może uaktywnić się i jest diagnozowany właśnie jako półpasiec. Najczęstszą przyczyną występowania wirusa jest osłabienie odporności – podobnie jak w większości chorób wirusowych. Najczęstsze objawy półpaśca: uczucie swędzenia i mrowienia – szczególnie po jednej stronie ciała, występujący rumień, pęcherzyki wypełnione płynem surowiczym, nerwobóle. Półpasiec bardzo często występuje w okolicy czoła oraz oczu, co jest szczególnie niebezpieczne. Niekontrolowane objawy mogą doprowadzić do pojawienia się zmian wirusowych na rogówce oka, co z czasem może doprowadzić do całkowitej utraty wzroku. Osoby, u których występuje wirus powinny regularnie konsultować zmiany z lekarzem dermatologiem, a jeśli zmiany występują również w okolicy oczu – z okulistą. Mięczak zakaźny – objawy i metody leczenia Mięczak zakaźny to choroba najczęściej pojawiająca się u małych dzieci, ale w mniejszym stopniu występuje również u osób starszych. Są to niewielkie, gładkie guzki wystające ponad strukturę skóry. Ich barwa zbliżona jest do koloru skóry, czasami również przyjmują kolor biały. Kopulaste guzki najczęściej pojawiają się w okolicy twarzy i rąk. Do zakażenia może dojść poprzez bezpośredni kontakt, co zwiększa szanse co rozprowadzenie guzków na pozostałej części ciała. Choroby wirusowe skóry nie stanowią zagrożenia naszego życia, ale ich objawy mogą wywołać dyskomfort, ból, a także nieestetyczny wygląd. W szczególności, gdy pojawiają się na twarzy czy dłoniach. Po zauważeniu pierwszych zmian na skórze zawsze warto udać się do dermatologa, który oceni stan naszej skóry. W gabinetach Czas na zdrowie przeprowadzamy zabiegi dermatologiczne w Krakowie. W celu uzyskania dodatkowych informacji zapraszamy do kontaktu.

Skóra człowieka to miejsce bytowania wielu przeróżnych drobnoustrojów, a także bakterii. Przeważnie są to gronkowce i bakterie gram-ujemne. W przypadku osłabionej odporności lub urazach bakterie mogą wniknąć w głąb skóry i się namnażać. Naukowcy wyróżniają dwa rodzaje chorób infekcyjnych skóry: bakteryjne i wirusowe. Bakteryjne choroby skóry Do bakterii wywołujących schorzenia skóry zaliczamy paciorkowce, gronkowce i inne bakterie gram-ujemne. Powierzchnia ludzkiej skóry nie jest sterylna, a obecne są na niej bakterie. Komórki nabłonka, które ściśle do siebie przylegają, kwaśne pH, suche środowisko i substancje przeciwbakteryjne zapobiegają namnażaniu się bakterii. Stosunkowo rzadko dochodzi zatem do chorób bakteryjnych skóry. Paciorkowiec jest bakterią gram-dodatnią, która może mieć charakter beztlenowy i tlenowy – wywołuje on większość chorób skóry. Róża jako bakteryjna choroba skóry Choroba występuje zazwyczaj u niemowląt i dzieci poniżej 9. roku życia lub u dorosłych po 60. roku życia. Choroba dotyczy tkanki podskórnej oraz skóry właściwej i spowodowana jest przez zakażenia paciorkowcami ß-hemolizującymi grupy A. Odnotowano przypadki róży wywołanej przez zakażenie gronkowcem złocistym Staphylococcus aureus. Bakteria wnika do organizmu na skutek urazu mechanicznego. Przyczyną róży może być także upośledzenie krążenia żylnego, ukąszenie, skaleczenie lub obrzęk limfatyczny. Ryzyko wystąpienia choroby zwiększają: zakażenie gronkowcem, zakażenie paciorkowcem z grupy A, skaleczenia, zranienia, otarcia, przebyte przeszczepy narządów, AIDS, wrodzone upośledzenie odporności, przyjmowanie preparatów immunosupresyjnych lub glikokortykosteroidów. U pacjentów posiadających infekcje grzybicze stóp bakterie łatwiej przenikają do organizmu i może to być przyczyną róży. Objawy choroby pojawiają się nagle i obejmują wysoką temperaturę ciała dochodzącą do 41 stopni Celsjusza. Zawsze obecne są zmiany skórne w postaci mocnych obrzęków i silnych zaczerwienień. Zmiany skórne występują najczęściej na podudziach i twarzy, a czasem także na stopach, pośladkach i dłoniach. Powierzchnia zmian jest wyraźnie oddzielona od zdrowej skóry i posiada nieregularny kształt. Podczas choroby pacjent jest bardzo osłabiony, a jego skóra jest napięta i lśniąca. Na skórze mogą pojawić się pęcherze, w których gromadzi się płyn wysiękowy. Pozostałe objawy towarzyszące róży to: podwyższone CRP i OB, obrzęk kończyn górnych, ból kończyn oraz ich owrzodzenie. Po zmianach skórnych nie pozostają żadne blizny, co jest pocieszającą informacją dla pacjentów. Chorobę tę charakteryzuje nawrotowość, a zmiany pojawiają się wówczas w tym samych miejscach co wcześniej. Diagnozowanie i leczenie róży Doświadczony lekarz z łatwością zdiagnozuje chorobę dokonując oględzin skóry. Podstawa diagnozy to wywiad z pacjentem i badanie. Pacjent powinien opisać swoje dolegliwości bardzo dokładnie i opowiedzieć o wcześniej przebytych chorobach. Konieczne będzie wykonanie badań krwi i sprawdzenie morfologii i OB. Leczenie róży to przede wszystkim podanie antybiotyków, które pacjent musi przyjmować od 7 do 10 dni. Lekarze zalecają stosowanie półsyntetycznych penicylin lub jednej z generacji cefalosporyn. U pacjentów z dużymi zmianami skórnymi (rany i pęcherze) konieczne będzie wykonanie kompresów i smarowanie skóry maścią ichtiolową. Pacjent podczas leczenia powinien dużo odpoczywać i zażywać środki obniżające wysoką temperaturę. Każdy podawany lek należy skonsultować z lekarzem. Leczenie niektórych przypadków choroby może trwać nawet 3 miesiące. Róży można zapobiegać poprzez regularne badania poziomu glukozy i cholesterolu we krwi. Lekarze wspominają, że należy rzucić palenie, które osłabia organizm. Zapobieganie chorobie to przede wszystkim szybka reakcja i podjęcie leczenia w przypadku grzybic lub owrzodzeń. Zapalenie okołomieszkowe Stan zapalny obecny w okolicach ujścia mieszka włosowego nazywany jest zapaleniem mieszka włosowego. Zmiany związane z chorobą obejmują na początku tylko ujście mieszka, a w późniejszej fazie mogą zająć całość mieszka. Chorobę mogą wywołać infekcje bakteryjne spowodowane przez gronkowca złocistego lub dermatofity (odpowiadają one za rozwój grzybicy). Zakażeniu bakteryjnemu sprzyja duża wilgotność oraz mikrouszkodzenia skóry. Zmiany skórne obejmuje obecność pęcherzy ropnych otoczonych czerwonym rąbkiem zapalnym. Tworzą one skupiska lub są rozsiane po całej skórze. U pacjentów posiadających osłabioną odporność pojawi się także wysoka temperatura i osłabienie. Objawy znajdują się zazwyczaj na nogach, twarzy, skórze głowy i górnej części tułowia. Choroba rozpowszechnia się podczas golenia włosów, ponieważ bakterie przenoszone są w inne miejsce. Lekarz pierwszego kontaktu wykonując podstawowe badanie fizykalne będzie w stanie rozpoznać chorobę. Dermatolog konieczny będzie w przypadku bardzo rozległych zmian. Czasami zlecone są także badania krwi: CRP, OB i morfologia. W terapii choroby stosuje się antybiotyki (bacytrocyna, detreomycyna, erytromycyna, neomycyna, mupirocyna, neomycyna, tetracyklina). Lekarze zalecają także stosowanie maści. Zmian chorobowych nie należy ignorować, ponieważ wówczas się nasilą i doprowadzić mogą do czyraków. Leczenie choroby jest dość trudno i może trwać długo. Profilaktyka choroby to unikanie ciasnej odzieży, dezynfekcja maszynek do golenia i stosowanie kosmetyków z naturalnym składem. Impetigo, czyli liszajec zakaźny Chorobę charakteryzuje żółto-miodowy strup na skórze, który może trwać kilkanaście dni. Impetigo wywoływany jest przez bakterię gronkowca złocistego lub paciorkowca z grupy B. Bakterie te atakują szczególnie powierzchnię szyi, twarzy, okolic nosa i ust i okolice płytki paznokciowej u rąk. Na skórze pojawiają się zmiany przypominające pęcherze wypełnione ropą. Naukowcy wyróżnili kilka rodzajów liszaja zakaźnego: pęcherzykowy: zmiany skórne to przede wszystkim szybko tworzące się różnej wielkości pęcherze. Ten rodzaj choroby nie powoduje powiększenia węzłów chłonnych. niesztowica: objawia się owrzodzeniem skóry, któremu towarzyszą powiększone węzły chłonne. zapalenie mieszków włosowych: obejmuje ono duży obszar skóry. Choroba występuje zazwyczaj u osób, które funkcjonują w grupach. Najczęściej występują u sportowców lub dzieci z przedszkoli i żłobków. Impetigo leczy się miejscowo poprzez zastosowanie odpowiednich maści z antybiotykiem. W przypadku dużych zmian skórnych podaje się antybiotyki doustnie. Wirusowe choroby skóry Choroby wirusowe przyjmują zazwyczaj formę dolegliwości alergicznych, nowotworowych i autoimmunologicznych. Wśród chorób wirusowych wyróżnia się między innymi: opryszczkę, półpasiec i mięczak zakaźny. Opryszczka jako choroba wirusowa skóry Opryszczka przyjmuje postać małych pęcherzyków na powierzchni skóry. Choroba wywołana jest przez wirus HSV1 i HSV2 z grupy Herpes simplex virus. Do zakażenia dochodzi zazwyczaj w dzieciństwie lub podczas kontaktów seksualnych. Ludzie są jedynym źródłem zakażenia wirusem opryszczki, a każda osoba, u której objawy wystąpiły jest jej nosicielem. Według badań nawet 90% społeczeństwa jest nosicielem wirusa opryszczki. Pierwsze objawy i epizody choroby występują zazwyczaj w okolicach warg lub nosa. Wirus opryszczki wrażliwy jest na wahania cyklu menstruacyjnego, dlatego też w często ujawnia się podczas miesiączki. Najbardziej popularna postać choroby to pęcherzyk na wardze wypełniony treścią surowiczą. Przed wystąpieniem pęcherzyka często pojawia się mrowienie, swędzenie lub pieczenie. Często występuje także opryszczka narządów płciowych, które charakteryzuje ciężki przebieg. Objawy to ból głowy, wysoka temperatura ciała, ból mięśni oraz pęcherzyki na skórze. Opryszczka jest zaraźliwa najbardziej, wtedy gdy jest w fazie czynnej. Czynniki nasilające lub wywołujące opryszczkę to: miesiączka, stres, wyziębienie organizmu, przemęczanie, niedożywienie, usunięcie zęba, silna ekspozycja na promienie słoneczne. Epizod choroby trwa od czterech do dziesięciu dni. Należy uważać, aby nie przenieść wirusa do oka, ponieważ grozi to zapaleniem rogówki, a nawet utratą wzroku. Wirus może wywołać zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub trudne do wyleczenia zapalenie mózgu. Rozpoznanie i leczenie opryszczki Diagnoza stawiana jest o obraz kliniczny pacjenta. Czasem wykonuje się także inne dodatkowe badania: wykrywanie wirusa DNA HSV przy użyciu metody PCR lub badanie serologiczne. Warto rozważyć nie tylko doraźne leczenie opryszczki skupione na szybkim wysuszeniu i zlikwidowaniu strupków. Po zastosowaniu kilkumiesięcznej kuracji lekiem antywirusowym może się zmniejszyć częstotliwość epizodów. Liczy się czas, w jakim zareagujemy na pierwsze objawy. Im szybciej zareagujemy tym objawy będą łagodniejsze i szybciej znikną. Pomocne będzie wzmocnienie układu odpornościowego, który zabezpieczy organizm przed opryszczką. Naukowcy pracują nas szczepionką przeciw wirusowi opryszczki. Półpasiec: przyczyny i objawy Choroba pojawia się tylko u osób, które chorowały wcześniej na ospę wietrzną. Wywołuje go wirus VZV, który w pierwszym kontakcie wywołuje ospę wietrzną. Po przebyciu choroby nie znika z organizmu człowieka, a pozostaje w uśpieniu w komórkach nerwowych. Spadek odporności powoduje reaktywację wirusa i rozwój półpaśca. Choroba występuje zazwyczaj u osób dorosłych lub starszych. Po zauważeniu objawów należy niezwłocznie udać się do lekarza. Pierwszy etap choroby to ból o różnorodnym charakterze, świąd skóry, drętwienie i złe samopoczucie. Po kilku dniach do objawów dołącza swędząca wysypka, która może przybrać postać grudek, plamek lub pęcherzyków wypełnionych surowiczą treścią. Najczęstsze miejsce zmian skórnych to tułów, rzadko kiedy choroba objawia się na kończynach. Na wystąpienie choroby szczególnie narażone są pewne grupy ludzi: osoby posiadające długotrwały stres, pacjenci po 50. roku życia, o obniżonym układzie odpornościowym, pacjenci z nowotworami. Półpasiec: diagnostyka i leczenie Specjalista będzie w stanie zdiagnozować chorobę na podstawie oględzin zmian skórnych i wywiadu z pacjentem. W przypadku wątpliwości pobierany jest wycinek pęcherza lub płynu surowiczego. Leczenie półpaśca to kuracja przeciwbólowa za pomocą tabletek lub zastrzyków. Aby wyleczyć chorobę, podaje się kortykosteroidy, które zmniejszają opuchliznę. Nie zaleca się jednak ich częstego stosowania, ponieważ powodują rozprzestrzenianie się wysypki. Zimne kompresy i kąpiele złagodzą ból. W profilaktyce półpaśca stosuje się szczepionkę, która pozwoli zmniejszyć ryzyko zachorowania nawet o 50%. Choroba nie wymaga zazwyczaj hospitalizacji, czasem jednak należy skorzystać z pobytu w szpitalu. Leczenie należy rozpocząć dość szybko, ponieważ zaawansowana choroba może uszkodzić wzrok i spowodować inne powikłania. Moluscum contagiosum, czyli mięczak zakaźny Mięczak występuje zazwyczaj u dzieci do 5. roku życia lub dorosłych między 15 a 29 rokiem życia. U osób dorosłych przenoszony jest zazwyczaj podczas kontaktów seksualnych. Inne drogi zakażenia to kontakt z zakażonymi przedmiotami np. ręcznikiem lub zabawkami. Chorobę wywołuje Poxviridae, czyli wirus należący do grupy ospy i wyróżnia się 2 typy wirusa: MCV-1 oraz MCV-2. Większość przypadków choroby wywołana jest przez pierwszy typ wirusa. Pierwsze objawy choroby pojawiają się po dwóch tygodniach od zakażenia. Na skórze pojawiają się twarde, półprzezroczyste grudki lub guzki. Przybierają one żółty, cielisty, szarawy lub perłowy kolor. Zmiany skórne mogą być bardziej rozległe u osób ze słabą odpornością. Rozpoznanie choroby jest dość łatwe ze względu na charakterystyczny wygląd guzków. Wnętrze guzków wypełnione jest serowatą treścią, która czasem wydostaje się na zewnątrz. Doświadczony specjalista po oględzinach skóry może od razu postawić diagnozę. Czasem konieczne okaże się wykonanie dodatkowych badań w postaci biopsji guzka. Zmiany skórne po dłuższym czasie ustąpią samoistnie, jednak może to trwać nawet kilka miesięcy. Ze względu na możliwość zakażenia innych osób zaleca się jednak usuwać guzki. Stosuje się w tym celu krioterapię, czyli wymrażanie zmian skórnych. Zmiany skórne okolic intymnych usuwa się poprzez wycięcie lub wyłyżeczkowanie i przeprowadzony zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. U pacjentów z dużymi zmianami skórnymi pomocna okaże się farmakoterapia w postaci środka drażniącego. Powoduje on reakcję zapalną i prowadzi do wygojenia zmian. W niektórych przypadkach konieczne będzie podane antybiotyku, który pomoże zapanować nad drapaniem zmian. Skórę wokół zmian skórnych smaruje się maścią sterydową, aby zmniejszyć świąd. Samych zmian skórnych nie należy smarować tego typu maścią. Obserwacji i leczeniu powinni być poddani wszyscy, którzy mieli kontakt z chorym. Choroba może wylęgać się kilka miesięcy, dlatego też zaleca się zachować czujność przez dłuższy czas.

Uwzględniamy produkty, które naszym zdaniem są przydatne dla naszych czytelników. Jeśli kupujesz za pośrednictwem linków na tej stronie, możemy zarobić niewielką prowizję. Oto nasz proces. Co to jest infekcja skóry? Twoja skóra jest największym organem twojego ciała. Jego funkcją jest ochrona organizmu przed infekcją. Czasami sama skóra ulega zakażeniu. Infekcje skóry są wywoływane przez wiele różnych zarazków, a objawy mogą być różne, od łagodnych do poważnych. Łagodne infekcje można leczyć za pomocą leków dostępnych bez recepty i środków do domu, podczas gdy inne infekcje mogą wymagać pomocy medycznej. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o infekcjach skóry i o tym, co zrobić, jeśli je masz. Poniżej przedstawiono cztery różne rodzaje infekcji skóry: 1. Bakteryjne infekcje skóry Bakteryjne infekcje skóry często zaczynają się od małych, czerwonych guzków, które powoli powiększają się. Niektóre infekcje bakteryjne są łagodne i łatwo je leczyć miejscowymi antybiotykami, ale inne infekcje wymagają doustnego antybiotyku. Różne rodzaje bakteryjnych infekcji skóry obejmują: zapalenie tkanki łącznej liszajec czyraki trąd 2. Wirusowe infekcje skóry Wirusowe infekcje skóry są wywoływane przez wirusy. Te infekcje są od łagodnych do ciężkich. Różne rodzaje infekcji wirusowych obejmują: półpasiec (półpasiec) ospa wietrzna Molluscum contagiosum brodawki odra choroba rąk, stóp i jamy ustnej 3. Grzybicze infekcje skóry Te rodzaje infekcji skóry są wywoływane przez grzyby i najczęściej rozwijają się w wilgotnych obszarach ciała, takich jak stopy lub pod pachami. Niektóre infekcje grzybicze nie są zaraźliwe i zazwyczaj nie zagrażają życiu. Różne rodzaje infekcji grzybiczych: stopa sportowca drożdże liszaj obrączkowy Grzyb paznokci pleśniawki jamy ustnej wysypka pieluszkowa 4. Pasożytnicze zakażenie skóry Tego typu infekcje skóry są wywoływane przez pasożyta. Infekcje te mogą rozprzestrzeniać się poza skórę do krwiobiegu i narządów. Infekcja pasożytnicza nie zagraża życiu, ale może powodować dyskomfort. Różne rodzaje pasożytniczych infekcji skóry obejmują: wszy roztocza świerzb skórna larwa wędrująca Objawy infekcji skóry również różnią się w zależności od rodzaju. Typowe objawy to zaczerwienienie skóry i wysypka. Mogą również wystąpić inne objawy, takie jak swędzenie, ból i tkliwość. Skontaktuj się z lekarzem, jeśli masz pęcherze wypełnione ropą lub infekcję skóry, która nie ustępuje lub stopniowo się pogarsza. Infekcje skóry mogą rozprzestrzeniać się poza skórę i do krwiobiegu. Kiedy tak się dzieje, może zagrażać życiu. Objawy ciężkiej infekcji obejmują: ropa pęcherze łuszczenie się skóry, rozpad ciemny, skóra wyglądająca na martwicząlub skóra, która staje się odbarwiona i bolesna Przyczyna infekcji skóry zależy od rodzaju infekcji. Bakteryjne zakażenie skóry: Dzieje się tak, gdy bakterie dostają się do organizmu przez przerwę w skórze, taką jak skaleczenie lub zadrapanie. Zranienie lub zadrapanie niekoniecznie oznacza, że rozwinie się infekcja skóry, ale zwiększa ryzyko, jeśli masz osłabiony układ odpornościowy. Obniżony układ odpornościowy może być wynikiem choroby lub skutkiem ubocznym leków. Wirusowa infekcja skóry: Najpopularniejsze wirusy pochodzą z jednej z trzech grup wirusów: pokswirusa, wirusa brodawczaka ludzkiego i wirusa opryszczki. Infekcja grzybiczna: Chemia ciała i styl życia mogą zwiększać ryzyko infekcji grzybiczej. Na przykład możesz doświadczyć wielu ataków stopy atlety, jeśli jesteś biegaczem lub jeśli dużo się pocisz. Grzyby często rosną w ciepłym, wilgotnym środowisku. Noszenie spoconych lub mokrych ubrań jest czynnikiem ryzyka infekcji skóry. Pęknięcie lub rozcięcie skóry może pozwolić bakteriom przedostać się do głębszych warstw skóry. Pasożytnicze zakażenie skóry: Małe owady lub organizmy zagrzebujące się pod skórą i składające jaja mogą powodować pasożytniczą infekcję skóry. Dobre badanie lekarskie to najlepszy sposób na ustalenie, co powoduje infekcję skóry. Często lekarze mogą zidentyfikować rodzaj infekcji skóry na podstawie wyglądu i lokalizacji. Twój lekarz może zapytać o twoje objawy i dokładnie zbadać wszelkie guzy, wysypki lub uszkodzenia. Na przykład grzybica często powoduje wyraźną okrągłą, łuszczącą się wysypkę. W innych przypadkach próbka komórek skóry może pomóc lekarzowi określić rodzaj infekcji. Leczenie zależy od przyczyny zakażenia i ciężkości. Niektóre rodzaje wirusowych infekcji skóry mogą ustąpić samoistnie w ciągu dni lub tygodni. Infekcje bakteryjne często leczy się miejscowymi antybiotykami nakładanymi bezpośrednio na skórę lub doustnymi antybiotykami. Jeśli szczep bakterii jest oporny na leczenie, leczenie infekcji może wymagać dożylnego podania antybiotyków w szpitalu. Możesz użyć dostępne bez recepty spraye przeciwgrzybicze i kremy w leczeniu grzybiczej infekcji skóry. Jeśli stan się nie poprawi, zapytaj lekarza o kremy doustne lub miejscowe na receptę. Ponadto można nakładać na skórę kremy lecznicze w celu leczenia pasożytniczych infekcji skóry. Twój lekarz może również zalecić leki zmniejszające dyskomfort, takie jak leki przeciwzapalne. Opieka domowa i alternatywne zabiegi Opieka domowa w przypadku infekcji skóry zmniejsza objawy. Opieka domowa może obejmować: Nakładaj zimne okłady na skórę kilka razy dziennie, aby zmniejszyć swędzenie i stany zapalne. Brać dostępne bez recepty leki przeciwhistaminowe aby zmniejszyć swędzenie. Posługiwać się kremy do stosowania miejscowego i maść aby zmniejszyć swędzenie i dyskomfort. Zapytaj swojego lekarza, co możesz zrobić. Rokowanie w przypadku infekcji skóry różni się w zależności od przyczyny. Większość rodzajów infekcji bakteryjnych dobrze reaguje na leki. Niektóre szczepy bakterii, takie jak gronkowiec złocisty oporny na metycylinę (MRSA), są oporne na powszechnie stosowane antybiotyki i trudniej je leczyć. Istnieje kilka sposobów na zmniejszenie ryzyka wystąpienia infekcji skóry. Częste mycie rąk to jeden z najlepszych sposobów. Infekcje skóry mogą mieć różny przebieg, od łagodnych do ciężkich. Umów się na wizytę u lekarza, jeśli masz chorobę skóry, która powoduje dyskomfort. Twój lekarz będzie w stanie zapewnić niezbędne leczenie w celu wyzdrowienia. Czytaj dalej: Choroby skóry »

Co to jest? Jest to grupa chorób skóry wywołana prze wirusy. Do najczęstszych chorób wirusowych zaliczamy opryszczkę zwykłą, brodawki wirusowe skórne i płciowe, półpasiec, ospę wietrzną oraz mięczaka zakaźnego. Jakie są przyczyny wirusowych chorób skóry? Wirusy są cząstkami zbudowanymi z białek oraz kwasów nukleinowych czyli DNA lub RNA. Nie posiadają zdolności do samodzielnego rozmnażania się. W celu powielenia swojego materiału genetycznego wykorzystują komórki organizmu żywego, komórki skóry człowieka. Do zakażenia dochodzi najczęściej na drodze bezpośredniego kontaktu fizycznego, ale poszczególne typy wirusów mogą przenikać do organizmu człowieka na inne, swoiste sposoby. Wirusy, wnikając i namnażając się w komórkach, wywołują różne reakcje w skórze, począwszy od pęcherzyków, a kończąc na guzach. Poniżej wymieniono objawy kliniczne poszczególnych chorób wirusowych skóry i możliwości ich leczenia. Opryszczka zwykła Opryszczka jest najczęściej kojarzona ze zmianami w okolicy ust. Wywołuje ją wirus Herpes simplex (HSV). W zależności od jego typu zmiany mogą występować w różnych okolicach. Wirus HSV typu 1 wywołuje najczęściej zmiany na skórze twarzy, warg ustnych lub błonie śluzowej jamy ustnej. Z kolei HSV typu 2 może powodować zmiany w obrębie narządów płciowych. Wirus HSV 2 został szerzej omówiony w dziale o chorobach przenoszonych drogą płciową. Do zakażenia dochodzi w następstwie bezpośredniego kontaktu z chorym lub drogą kropelkową. W przypadku zmian w okolicach narządów płciowych kobiety może dojść do zakażenia noworodka w trakcie porodu. Jakie są objawy opryszczki? Fot. 1. Opryszczka CDC Public Health Image Library Po przeniknięciu wirusa do organizmu pojawiają się objawy. Na skórze występują drobne pęcherzyki wypełnione początkowo treścią surowiczą, a następnie ropną. Skóra w otoczeniu pęcherzyków jest żywoczerwona. Z czasem zmiany pękają, pozostawiając nadżerki, które pokrywają się strupem. Zmianom może towarzyszyć ból w okolicy wykwitów skórnych, gorączka, dreszcze, uczucie osłabienia oraz powiększenie lokalnych węzłów chłonnych. Są to objawy tak zwanego zakażenia pierwotnego, które ustępują w ciągu kilku lub kilkunastu dni. Wirus opryszczki zwykłej posiada zdolność przechodzenia w stan utajonej aktywności. Przenika on wtedy do tkanki nerwowej, a replikacja jego materiału genetycznego zostaje ograniczona. Okres, w jakim wirus przebywa w postaci utajonej (latentnej), jest różny. W pewnych okolicznościach dochodzi do reaktywacji wirusa. Ma to miejsce w przypadku gorączki, miejscowych urazów, w wyniku działania promieniowania słonecznego, miesiączki i in.. Mówimy wtedy o nawrocie opryszczki. Opryszczka zwykła jest najczęściej samoograniczającą się chorobą o krótkotrwałym przebiegu. Należy jednak pamiętać, że w pewnych stanach zakażenie HSV może mieć groźne konsekwencje. Pacjenci ze skłonnością do atopii (cierpiący na atopowe zapalenie skóry) częściej chorują na wirusowe choroby skóry, a przebieg tych chorób może być bardzo ciężki. U pacjentów z obniżoną odpornością (AIDS, choroba nowotworowa) zmiany mogą się utrzymywać przewlekle i mieć charakter rozsiany. W przypadku, gdy wirus zajmuje struktury oka, może dojść do trwałej utraty wzroku. Co zrobić, gdy pojawią się objawy? Należy się zgłosić do dermatologa lub lekarza rodzinnego. Jeśli zmiany występują w okolicach płciowych u ciężarnej, konieczna jest konsultacja z ginekologiem (zobacz: Zakażenie narządów płciowych wirusem opryszczki u kobiet w ciąży). Jak lekarz stawia diagnozę? Rozpoznanie można ustalić najczęściej na podstawie wywiadu i objawów dermatologicznych. Diagnozę potwierdzają wymazy pobrane ze zmian skórnych przeznaczone do hodowli. Pomocne jest też badanie cytologiczne. Jakie są sposoby leczenia opryszczki? Czy możliwe jest całkowite wyleczenie? Niestety dotychczas nie wynaleziono leku eliminującego całkowicie wirusa z organizmu człowieka. Dostępne są chemioterapeutyki przeciwwirusowe hamujące jego namnażanie się w komórkach (np. acyklowir). W zależności od nasilenia objawów w leczeniu opryszki stosuje się preparaty miejscowo lub ogólnie. Pozwalają one skrócić okres choroby i/lub zmniejszyć nasilenie objawów. W przypadku częstych nawrotów można zastosować leczenie profilaktyczne – polega ono na ciągłym stosowaniu leku ogólnie w mniejszych dawkach. Co robić, by uniknąć zachorowania? Nie ma specyficznych metod zapobiegających zakażeniu HSV. Pacjenci powinni mieć świadomość, że choroba jest zakaźna i rozprzestrzenia się w wyniku bezpośredniego kontaktu. Brodawki wirusowe Jest to grupa schorzeń skóry wywołanych przez ludzkiego wirusa brodawczaka (HPV). Wirus wnika do skóry w następstwie bezpośredniego kontaktu. Na zjawisko infekcji duży wpływ ma indywidualna odporność i stan skóry. Do zakażenia dochodzi w miejscach najczęściej narażonych na urazy, czyli stopy, ręce, kolana. Zakażeniu sprzyja wspólne użytkowanie basenów, łazienek, sypialni. Wirus powoduje namnażanie się komórek skóry, co w rezultacie powoduje powstawanie brodawek. Zmiany mogą się lokalizować zarówno na skórze, jak i błonach śluzowych. Brodawki w okolicach płciowych zwane też kłykcinami kończystymi należą do chorób przenoszonych drogą płciową – zostały omówione w odpowiednim dziale. Brodawki na skórze mogą powstać w każdej lokalizacji. Istnieje wiele typów wirusa HPV. Niektóre z nich mają tak zwany potencjał onkogenny. Oznacza to, że infekcja danym typem HPV może doprowadzić do rozwoju nowotworu. Ma to szczególne znaczenie w przypadku infekcji błony śluzowej szyjki macicy i rozwoju raka w jej obrębie. Brodawki wirusowe są bardzo zakaźne. Zmiany są nie tylko źródłem zakażenia dla otoczenia. Często pojedyncza zmiana jest powodem rozsiewu brodawek u tego samego pacjenta. Jest to związane ze zjawiskiem autoinokulacji (samozakażenia), gdzie pacjent sam przenosi wirusa w inne miejsce swojego ciała. Raz przebyte zakażenie wirusem HPV nie pozostawia trwałej odporności, co wiąże się z możliwością nawrotu choroby. Jakie są objawy? Fot. 2. Brodawka wirusowa Wikimedia Commons W zależności od lokalizacji i obrazu klinicznego rozróżnia się następujące typy brodawek wirusowych skóry: brodawki zwykłe - są to grudki o szorstkiej, nierównej powierzchni, barwy skóry zdrowej lub szarobrunatnej; mogą występować w każdym miejscu, ale najczęściej lokalizują się na rękach i stopach; czasami brodawki powstają na wałach paznokciowych lub nawet pod płytką paznokciową brodawki stóp - zmiany mogą mieć dwojaki charakter; lokalizują się najczęściej na podeszwie stopy; czasami wnikają głęboko w skórę pod wpływem ciężaru ciała, powodując stan zapalny i bolesność; w innym przypadku tworzą płaskie, szorstkie ogniska opisywane przez pacjentów jako skupiska drobnych brodawek brodawki płaskie (młodocianych) - są to płaskie, gładkie, często cielisto zabarwione grudki na skórze; wykwity te mogą występować wszędzie, ale na ogół lokalizują się na skórze twarzy i kończyn; zmiany mają tendencję do samoistnego ustępowania. Co zrobić w przypadku pojawienia się objawów? Należy się zgłosić do lekarza dermatologa. Jak lekarz ustala diagnozę? Rozpoznanie lekarz może ustalić na podstawie wywiadu i objawów dermatologicznych. Jak można leczyć brodawki wirusowe? Czy możliwe jest całkowite wyleczenie? Metody terapeutyczne obejmują leczenie zachowawcze i zabiegowe. Leczenie preparatami zewnętrznymi jest skuteczne przy zmianach o niewielkim nasileniu. Mechanizm działania tych leków polega na hamowaniu namnażania się komórek oraz wzmaga ich złuszczanie się w brodawkach. Ponadto niektóre preparaty mają działanie immunomodulujące. Oznacza to, że mogą pobudzać miejscową odporność w skórze. W przypadkach zmian bardziej nasilonych i niepoddających się leczeniu zachowawczemu skuteczne są metody zabiegowe, takie jak krioterapia ciekłym azotem lub podtlenkiem azotu, elektrochirurgiczne usunięcie brodawek, zastosowanie lasera CO2 lub chirurgiczne opracowanie zmian skórnych. Wybór metody jest zróżnicowany i dostosowywany indywidualnie przez lekarza dermatologa. Należy pamiętać, że wyżej wymienione sposoby leczenia są tylko metodami leczącymi objawy. Nie ma leku skutecznie eliminującego wirusa HPV ze skóry. Co robić, by uniknąć zachorowania? Mimo licznych badań nie udało się odkryć swoistych mechanizmów warunkujących wnikanie wirusa do skóry. Tym samym nieznane są sposoby zapobiegania zakażeniu tym wirusem. Chory musi mieć świadomość, że choroba jest zakaźna i kontakt ze zmianami skórnymi może spowodować zakażenie. Należy pamiętać o stosowaniu obuwia ochronnego w miejscach publicznego użytku, takich jak łaźnie, baseny, natryski. Mięczak zakaźny Jest to powszechnie występujące zakażenie skóry wywołane przez wirusa mięczaka zakaźnego (MCV). Choroba najczęściej występuje u dzieci w wieku szkolnym i u młodych dorosłych aktywnych seksualnie. Zakaźność jest duża. Do zakażenia dochodzi w wyniku bezpośredniego kontaktu fizycznego skóry ze zmianą chorobową. Dlatego też, podobnie jak w przypadku brodawek wirusowych, może dochodzić do przeszczepiania przez chorego zmian z jednego miejsca ciała na inne. Fot. 1. Mięczak zakaźny Fot. Wikimedia Commons Jakie są objawy? Choroba objawia się występowaniem guzków o gładkiej, kopulastej powierzchni, często z wgłębieniem w centrum, barwy skóry zdrowej lub białawej Wykwity najczęściej lokalizują się na skórze rąk, twarzy i narządów płciowych. Mogą zajmować też błony śluzowe. Co zrobić w przypadku takich objawów? W przypadku pojawienia się wyżej wymienionych objawów należy się zgłosić do dermatologa. Jak lekarz ustala diagnozę? Rozpoznanie lekarz może ustalić na podstawie wywiadu i objawów dermatologicznych. Jakie są możliwości leczenia? Czy możliwe jest całkowite wyleczenie? Choroba ma charakter samoograniczający, a zmiany ustępują samoistnie bez pozostawienia śladu. Może to trwać jednak wiele miesięcy. W leczeniu stosuje się chirurgiczne usuwanie guzków lub miejscowe preparaty, które powodują ustąpienie zmian. Po przebyciu choroby bardzo rzadko zmiany pojawiają się po raz drugi. Co robić, by uniknąć zachorowania? Zakaźność jest duża. Do zakażenia dochodzi w wyniku bezpośredniego kontaktu fizycznego skóry ze zmianą chorobową. Podobnie jak w przypadku wcześniej wspomnianych chorób wirusowych skóry nie ma specjalnych sposobów zapobiegania zakażeniu. Do zakażenia dochodzi często na basenach, w publicznych łazienkach, u dzieci w trakcie wspólnej zabawy.

wirusowe zapalenie skóry zdjęcia